ΓΙΑΤΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ ΑΝΔΡΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ "ΑΠΟΛΥΣΕΙ" ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΥΣ ΤΗΣ

Μέχρι σήμερα το νησί δεν το κυβερνούν οι κάτοικοι όπως ορίζει το σύνταγμα, αλλά εκπρόσωποι των πολιτών που εξυπηρετούν τις κομματικές τους θέσεις και το ατομικό συμφέρον.

Αποδεχόμενοι τα "καρότα" των υπουργικών αποφάσεων και των ευρωπαϊκών επενδύσεων, παίζουν το βρώμικο παιχνίδι της υποτιθέμενης ανάπτυξης, και αναπτύσσουν μόνο τις προσωπικές τους ανάγκες άπληστα και αντιδημοκρατικά.

Προστατευόμενοι από τα λόμπι των πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων της Ευρώπης, αποκτούν λόγο και δύναμη σε ότι λένε και κάνουν, παρακάμπτοντας τις πραγματικές  ανάγκες του τόπου, τις οποίες τις εντάσσουν μόνο στις προεκλογικές διακηρύξεις για να μαζέψουν ψήφους.

Κι όταν μιλάμε για πραγματικές ανάγκες εννοούμε την εργασία, την αγροτική και τουριστική ανάπτυξη, τις επιχειρήσεις, την ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς και όχι τη  παρακολούθηση και προστασία των άγριων πτηνών μέσω του προγράμματος LIFE για το οποίο κανένας κάτοικος δεν  αποφάσισε εν μέσω κρίσης να απορροφηθούν 1.800.000 ευρώ στις τσέπες  μερικών επιλεγμένων προσώπων και να χαθούν περιουσίες στο όνομα της περιβαλλοντικής προστασίας.

Κανένας κάτοικος δεν επέλεξε να μετατραπεί το νησί σε βιομηχανική ζώνη καταστρέφοντας καλλιεργήσιμες εκτάσεις και οικοσυστήματα που ισορροπούν εδώ και αιώνες το τοπίο και την αειφορία, για να προσφέρουμε δωρεάν ρεύμα στους εταίρους μας.

Αν επρόκειτο να καταστρέψουμε μέσα σε λίγα χρόνια το νησί, δεν θα χρειαζόμασταν αντιπροσώπους για αυτό, αλλά θα το κάναμε και μόνοι μας χωρίς τη μάσκα των παράνομων και αντισυνταγματικών νόμων για να κρυβόμαστε. 

Άρα λοιπόν, μέσα σ αυτό το πλαίσιο της παγκόσμιας απάτης που μολύνει το περιβάλλον για να φέρνει εφιαλτικές λύσεις, που εξυπηρετούν τη μείωση του πληθυσμού και την αύξηση των κερδών σε λίγους, σταματάμε τη κατρακύλα και αναλαμβάνουμε να διαχειριστούμε το μέλλον του τόπου χωρίς αντιπροσώπους, άμεσα και δημοκρατικά. Η υγιής ανάπτυξη και το τέλος της διαφθοράς είναι στα χέρια μας με αυτοοργάνωση, υπευθυνότητα και πλήρη συνείδηση των πεπραγμένων.

Η ανάληψη του δήμου στα χέρια των πολιτών του είναι η πιο ιερή στιγμή της επαναφοράς της ζωντανής δημοκρατίας που μας έλειψε 2.500 χρόνια από το τόπο, και τη χρησιμοποιεί σήμερα η Ελβετία με όλα τα θετικά που προάγει το πολίτευμα στη σημασιακή και διαχρονική του εξέλιξη.

Ξεκολλάμε από τα κόμματα της πολιτικής υποβάθμισης και αφήνουμε την άμεση δημοκρατία να δουλέψει από εμας, για εμάς.

Ψηφίζω και προτείνω:

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

του Aki ORR

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Οι όροι «Πολιτική», «Πολιτικοί», «Πολιτικό Μέτρο», «Αστυνομία - από το Άστυ = πόλις, αγγλικά Police» προέρχονται όλοι από την Ελληνική λέξη «Πόλις ή Πόλη», που υπονοεί την Πόλη-Κράτος στην αρχαία Ελλάδα. Κάθε πόλη δημιουργούσε τους δικούς της νόμους, δικαστήρια, χρήμα, στρατό και εξωτερική πολιτική. Υπήρχαν διαφορετικές Πόλεις-Κράτη, κάθε μια με το ειδικό σύστημα διοίκησης, της διαμόρφωσης των νόμων της, της πολιτικής και του στρατού της. Κάποιες πόλεις πήραν το όνομα των θεμελιωτών τους: ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος θεμελίωσε την Κωνσταντινού-πολη. Η Αδριανού-πολις πήρε το όνομά της από τον Αδριανό. Ακρόπολη είναι το υψηλότερο σημείο της αρχαίας Αθήνας και κάθε άλλης πόλης.

Αυτό που σκοπεύει να κάνει η πόλη, ονομάζεται «Πολι-τική». «Πολιτική» ήταν η συμμετοχή στις διαδικασίες κατά τις οποίες παίρνονταν αποφάσεις αυτού που έπρεπε να κάνει η Πόλις. Αυτοί που αποφασίζουν την πολιτική ονομάζονται «Πολιτικοί».

Το ένοπλο τμήμα των πολιτών που επιφορτίζεται με το καθήκον να επιβλέπει την τήρηση από τους πολίτες των νόμων και να συλλαμβάνει και προσάγει τους παρανομούντες στα δικαστήρια, ονομάζεται «Αστυνομία».

Στις μέρες μας μπορούμε να αντικαταστήσουμε τον όρο «Πόλις» με τον όρο «Κοινωνία» και η «Πολιτική» είναι η δραστηριότητα που οδηγεί στο πάρσιμο αποφάσεων για το τι πρέπει να κάνει μια ολόκληρη κοινωνία.

Σε μερικές Πόλεις, οι δικτάτορες αποφάσιζαν τι πρέπει να κάνει η Πόλις (δηλαδή η οργανωμένη κοινωνία), σε άλλες αποφάσιζαν οι γέροντες, ή οι γαιοκτήμονες.

Στην Αθήνα όλοι οι ελεύθεροι άνδρες (όχι οι γυναίκες και οι δούλοι) αποφάσιζαν όλες τις πολιτικές. Αυτό ονομαζόταν «Δημο-κρατία» επειδή ο «Δήμος» (το σύνολο της κοινότητας) είχε «Κράτος», συγκεκριμένα – δικαιοδοσία να αποφασίζει τι πρέπει να κάνει η Πόλις.

Αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν σήμερα «Δημοκρατία» είναι ένα σύστημα όπου οι εκπρόσωποι των πολιτών – όχι όλοι οι ίδιοι οι πολίτες – αποφασίζουν για όλες τις πολιτικές. Αυτό είναι Κυβέρνηση από Αντιπρόσωπους (ΚΑ) και όχι Δημοκρατία. Είναι αναληθές και παραπλανητικό να αποκαλείται ένα τέτοιο σύστημα «Δημοκρατία».

Στην πραγματική Δημοκρατία όλοι οι πολίτες αποφασίζουν για όλες τις πολιτικές και κανείς δεν αποφασίζει για άλλους.

Πολιτική σημαίνει να αποφασίζεται τι πρέπει να κάνει μια ολόκληρη κοινωνία. Αυτό γίνεται στις μέρες μας από λίγους πολιτικούς. Παντού σήμερα, μόνο λίγοι Εκπρόσωποι των πολιτών – όχι οι ίδιοι οι πολίτες – αποφασίζουν όλες τις πολιτικές.

Οι άνθρωποι αποδέχονται τη διαμόρφωση πολιτικής από εκπροσώπους, επειδή δεν βλέπουν ακόμα πώς μπορούν να το κάνουν αυτό οι ίδιοι οι πολίτες. Αυτό φαίνεται αδύνατο. Η ανακάλυψη του τι θέλουν τα εκατομμύρια των πολιτών, φαινόταν πολύ περίπλοκο μέχρι πρόσφατα. Σήμερα, μπορεί να γίνει με τα ηλεκτρονικά μέσα.

Στην Άμεση Δημοκρατία κάθε πολίτης μπορεί να προτείνει, να συζητά και ψηφίζει για κάθε πολιτική.

Είναι αυτό τεχνικά δυνατό σήμερα; -Ναι!

Είναι επιθυμητό; Για κάποιους Όχι! Για άλλους Ναι!

Κάνω πολιτική σημαίνει αποφασίζω πολιτική. Τι σημαίνει «αποφασίζω»;

Στην πολιτική υπάρχουν δύο τύποι αποφάσεων:

1. Τι πρέπει να κάνει μια κοινωνία; (πολιτικές αποφάσεις)

2. Πώς πρέπει να το κάνει η κοινωνία; (αποφάσεις για το πώς να πραγματοποιηθούν οι πολιτικές αποφάσεις)

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....

Γιατί υπάρχει ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΓΚΗ για ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;

του Όθωνα Ιακωβίδη

 Για έναν πάρα πολύ απλό λόγο: Διότι (όπως θα αποδειχθεί από αυτά που θα πούμε) όλη η καταστροφή που ζούμε, τόσο σε προσωπικό επίπεδο ο καθ' ένας μας, όσο και σε εθνικό, όλη η Χώρα, οφείλεται σε ένα και μόνο γεγονός: στο ότι στον τόπο μας, εδώ και μερικά χρόνια, δεν λειτουργεί η Δημοκρατία. Τό πολίτευμα που λειτουργεί στη Χώρα, σερβίρεται ως Δημοκρατία αλλά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. Αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος, ήταν (χωρίς καμία απόφαση, χωρίς να τεθεί ούτε καν ερώτημα στον “κυρίαρχο λαό” της Δημοκρατίας) η παράδοση της εθνικής κυριαρχίας επί του πλέον ζωτικού εθνικού χώρου, αυτού της Οικονομίας, σε ξένα χέρια και μάλιστα αντιθέτων συμφερόντων. Αποκλειστικά και μόνο σ' αυτή την παράδοση, οφείλεται όλη η καταστροφή που ζούμε. Δεν οφείλεται σε λανθασμένους χειρισμούς της Οικονομίας.. . Οφείλεται στο ότι η διαχείριση της Οικονομίας μας, (με την υπογραφή των Μνημονίων και των “Δανειακών Συμβάσεων”) έχει παραδοθεί ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ, σε χέρια αντιθέτων συμφερόντων, όπως είναι παντού και πάντοτε επί της Υφηλίου τα συμφέροντα δανειστή και δανειζόμενου, ανίκανου να πληρώσει τη δόση του.
 Αυτή είναι η απλή και ατράνταχτη Αλήθεια, που κρύβεται με ομοβροντίες της προπαγάνδας επί 24ώρου βάσεως, που επιδιώκει να αποσείσει από επάνω τους την κατηγορία της εγκληματικής προδοσίας και να πέσουν στα μαλακά του πλημμελήματος της λάθους άσκησης της οικονομικής πρακτικής, που, με τις εκλογές, θα έρθει ο “άλλος” να τη διορθώσει....

Αυτό γίνεται μέσα από χιλιάδες ώρες συζητήσεων επί συζητήσεων στα πορτοπαράθυρα της τηλεόρασης με καλοθρεμένους παπαγάλους, κόττες και στρουθοκάμηλους της άθλιας κομματοκρατίας.

 Όπως αποκαλύπτεται από την τεκμηρίωση που ακολουθεί, η σερβιριζόμενη ως Δημοκρατία, είναι μία τυπική Ολιγαρχία, κρυμένη καλά πίσω από τον μανδύα της Δημοκρατίας την οποία έχει σφετερισθεί και χρησιμοποιεί ως νομική κάλυψη . Έτσι, το λογικά επόμενο είναι πώς, για να αλλάξουμε αυτή την καταστροφική πραγματικότητα, πρέπει να επαναφέρουμε την (πραγματική) Δημοκρατία στη Χώρα, δηλαδή να αποκαταστήσουμε την (ανύπαρκτη σήμερα) Λαϊκή κυριαρχία (όπως θέλει και το Σύνταγμα στο θεμελιώδες 1ο άρθρο του, όπου αναφέρει ρητώς: “Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία”). ____________

Όμως, μετά από αυτά, και για να θεμελιώσω την προτροπή μου για ανάγκη αποκατάστασης της Δημοκρατίας, ως ενέργεια δραπέτευσης της Ελληνικής κοινωνίας από την αιχμαλωσία των Μνημονίων, στην οποία την έχει καταδικάσει η κυβερνώσα Ολιγαρχία, είμαι υποχρεωμένος να τεκμηριώσω την καταγγελία που κάνω, πως στον τόπο μας, εδώ και μερικά χρόνια, (πρίν από την υπογραφή των Μνημονίων) δεν λειτουργεί η Δημοκρατία. Το ότι δεν λειτουργεί και δεν έχουμε Δημοκρατία στον τόπο μας, αλλά μας κυβερνά μία (μεταμφιεσμένη σε Δημοκρατία) Ολιγαρχία (πολιτική και οικονομική) τεκμηριώνεται και αποδεικνύεται από τις εξής ατράνταχτες Αλήθειες που όλοι βλέπουμε, ακούμε και ζούμε τις τελευταίες 3-4 δεκαετίες :

 · Παραλείπω να αναφερθώ εκτενώς στις πολλαπλές παρεκτροπές από τη Συνταγματική νομιμότητα, που έγιναν και γίνονται πρόσφατα μέσα στο κοινοβούλιο, προκειμένου το πολιτικό σύστημα αφ' ενός να αποδεχθεί και αφ' ετέρου να τηρήσει τους όρους των επικυρίαρχων κατοχικών δυνάμεων, γνωστούς ως “Μνημόνια”. Αυτό το αφήνω στους συνταγματολόγους μας.

 · Επικαλούμαι, σαν πρπώτη απόδειξη, το ότι από τη λειτουργία της Δημοκρατίας μας συνεχώς φθίνουν, με αποτέλεσμα τελευταίως να απουσιάζουν πλήρως και οι τρείς θεμελιώδεις προϋποθέσεις που χαρακτηρίζουν το Δημοκρατικό πολίτευμα :
Η ΙΣΗΓΟΡΙΑ – Η ΙΣΟΝΟΜΙΑ – Η ΙΣΟΠΟΛΙΤΕΙΑ που, και μόνον η μία να μην υπάρχει, σημαίνει πως δεν λειτουργεί η Δημοκρατία.

Στη σημερινή Ελλάδα, όπως όλοι βιώνουμε:  η Ισηγορία είναι ανύπαρκτη, καθώς το Δημόσιο Βήμα (τα ΜΜΕ, Τηλεόραση και Τύπος) αποτελεί φέουδο και ναρκοθετημένη περιοχή του καθεστώτος πολιτικού συστήματος. Μάλιστα η ασκούμενη μέσα από αυτά ανηλεής προπαγάνδα, αποτελεί το απόρθητο οχυρό που κρατά στη θέση του το ένοχο της μεγάλης καταστροφής, καθεστώς πολιτικό σύστημα
 · η Ισονομία είναι ανύπαρκτη, καθώς όλοι βλέπουμε με αγανάκτηση τη διαφορετική μεταχείριση που έχουν από τη Δικαιοσύνη οι ευνοούμενοι της κυβερνώσας πολιτικο/οικονομικής ελίτ
 · η Ισοπολιτεία είναι ανύπαρκτη, καθώς όλοι βιώνουμε τα ανυπέρβλητα εμπόδια που το καθεστώς έχει βάλει (κυρίως με τους εκλογικούς νόμους) για να εμποδίζει την εκπροσώπηση στο κοινοβούλιο ιδεών και προσώπων που δεν διαθέτουν ισχυρούς “σπόνσορες/χρηματοδότες”, αλλά και την αλλοίωση της ψήφου του πολίτη, που ψηφίζει Ανατολή και ενισχύει τη Δύση.

Επικαλούμαι, επίσης, το ότι στη Χώρα μας, έχει πάψει και δεν υφίσταται ο διαχωρισμός των τριών Δημοκρατικών εξουσιών (Νομοθετική – Εκτελεστική – Δικαιοσύνη) που είναι χαρακτηριστικό (και υποχρεωτικό) γνώρισμα της λειτουργίας της Δημοκρατίας.
 · Ο κάθε Έλληνας πολίτης βλέπει καθημερινά ότι, ο διαχωρισμός των τριών αυτών εξουσιών, αποτελεί πλέον ένα μεγάλο «δήθεν» στη λειτουργία της “Δημοκρατίας” μας, δεδομένου ότι, τόσο η νομοθετική εξουσία (“Βουλή των Ελλήνων”), όσο και η Δικαιοσύνη, ελέγχονται και εξαρτώνται πλήρως από την εκτελεστική εξουσία (Κυβέρνηση), η οποία, με τη σειρά της, άγεται και πορεύεται από τα συμφέροντα τού (κυβερνώντος) κόμματος (και των χρηματοδοτών του), καθιστώντας έτσι (στην Ελληνική πραγματικότητα) κορυφή της πυραμίδας της πολιτειακής ιεραρχίας, τον Πρωθυπουργό και την Αυλή του!!!

 · Ο Πρόεδρος της (Προεδρευόμενης) “Δημοκρατίας” μας, (ως θεσμός), μετά τις, κομματικά υπαγορευόμενες, αλλεπάλληλες Συνταγματικές αποψιλώσεις κάθε δυνατότητας ουσιαστικής παρέμβασής του για την εύρυθμη λειτουργία της Δημοκρατίας, έχει γίνει ρόλος άβουλου και βωβού, μεγαλοπρεπούς κομπάρσου.

 Η χώρα, λοιπόν, κυβερνάται από μία κομματοκρατούμενη Ολιγαρχία, στην οποία έχει διολισθήσει σιγά-σιγά, καθ' όλη την περίοδο της “μεταπολίτευσης”, η λειτουργία της Δημοκρατίας.

 · Επικαλούμε, επίσης, το γεγονός πως, κατά τα τελευταία 30-40 χρόνια (στο διάστημα της “μεταπολίτευσης”) έχει αναπτυχθεί μία πολιτική οικογενειοκρατία τριών πρωθυπουργικών οικογενειών και 80 “πριγκιπικών” και ¨βαρώνων” (τα ονόματα στη διάθεση όποιου τα ζητήσει) που (λεηλατώντας ασύστολα τον Δημόσιο πλούτο) τροφοδοτεί υπογείως (με υπερτιμολογήσεις, υποτιμολογήσεις, παραγραφές φόρων και άλλα συναφή τεχνάσματα) μία οικονομική ολιγαρχία ισάριθμων οικογενειών, προκειμένου αυτή να επιστρέφει μέρος από τη λαφυραγώγηση αυτή του Κράτους, στους Οίκους της πολιτικής Ολιγαρχίας, γνωστούς ως κόμματα, προκειμένου να κατακτήσουν ή να διατηρήσουν τη διακυβέρνηση της Χώρας, δηλαδή το μαχαίρι της διανομής της λεηλασίας του Δημόσιου πλούτου που υπάρχει ή παράγουν οι πολίτες της Χώρας.

 · Στο καταστροφικό αυτό αλισβερίσι, συμμετέχουν ΌΛΑ ΤΑ ΚΌΜΜΑΤΑ, με τη μερίδα του λέοντος στη λεηλασία αυτή, να έχουν, βέβαια, τα κυβερνώντα .

 · Η οικογενειοκρατία, όμως, αποτελεί γνώρισμα της Ολιγαρχίας (όπου άρχουν ολίγοι) και όχι της Δημοκρατίας (όπου άρχει ο Δήμος, ο λαός ως κυρίαρχος, όπως τον θέλει και το Σύνταγμα, στο 1ο - και θεμελιώδες - άρθρο του).

Μία άλλη, σημαντική απόδειξη πως στη Χώρα έχουν παύσει να τηρούνται ακόμη και τα προσχήματα τής Δημοκρατικής λειτουργίας, είναι το γεγονός πως η διαχείριση της Οικονομίας της Χώρας, (που είναι ο πλέον ζωτικός εθνικός χώρος ) μετά την υπογραφή των “Μνημονίων”, γίνεται δι' αποφάσεων της Τρόϊκα που εκτελούνται “δια χειρός της Ελληνικής κυβέρνησης”. Όπως όλοι βλέπουμε, ακούμε και ζούμε, αν οι επικυρίαρχοι (η γνωστή Τρόϊκα) δεν θέλει κάτι, αυτό δεν γίνεται. Δηλαδή όλοι βλέπουμε πως ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΉΣ ΚΥΒΈΡΝΗΣΗΣ να κάνει αυτό που θέλει, αν δεν το θέλει η Τρόϊκα !.... Αυτό, σε απλά Ελληνικά σημαίνει ότι η Ελληνική κυβέρνηση (και η “Βουλή των Ελλήνων”) έχουν απωλέσει την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ τους να αποφασίζουν για το τί θα γίνει και τι δεν θα γίνει στην Ελληνική κοινωνία !!!.

Όμως, Κοινοβούλιο και Κυβέρνηση, σε μία Δημοκρατία, δεν είναι τίποτε άλλο από τα όργανα έκφρασης και εκτέλεσης της βούλησης του κυρίαρχου λαού... Άρα, ο “κυρίαρχος” λαός, εμφανώς πλέον, έχει απωλέσει την ελευθερία του να αποφασίζει για αυτά που τον αφορούν. Με άλλα λόγια έχει πάψει να είναι, όχι κυρίαρχος, αλλά ούτε παρών !!! ... Δηλαδή έχει καταρρεύσει η Δημοκρατία και δεν υφίσταται, αφού δεν αποφασίζει ο λαός, αλλά οι κατοχικές δυνάμεις, δια του εκπροσώπου τους, την Τρόϊκα !!!

· Αυτό, βέβαια, έρχεται και επιβεβαιώνει το αξίωμα πως Δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει σε μή ελεύθερη χώρα (όπως είναι σήμερα η Ελλάδα μας). Άλωστε, πώς θα ήταν δυνατόν, σε μία Δημοκρατία, να γίνει η παράδοση της εθνικής της κυριαρχίας επί του πλέον ζωτικού χώρου της, αυτού της εθνικής της Οικονομίας, και μάλιστα χωρίς να ερωτηθεί ο (πάντα, στη Δημοκρατία) “κυρίαρχος λαός”;;;;

Επειδή ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ αυτό να γίνει σε μία Δημοκρατία (δηλαδή εκεί που αποφασίζουν οι πολίτες για την παράδοση του ύψιστου πολιτικού αγαθού, της Ελευθερίας τους) το ότι αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα, αποτελεί μία ακόμη ατράνταχτη απόδειξη ότι όχι μόνο δεν έχουμε σήμερα, αλλά δεν είχαμε Δημοκρατία, ακόμη και πριν την παράδοση της Εθνικής μας κυριαρχίας επί της Οικονομίας μας. Είχε προηγηθεί (καθ' όλο το διάστημα της “μεταπολίτευσης”) η διολίσθηση της Δημοκρατίας σε Ολιγαρχία κρυμμένη καλά κάτω από τον μανδύα της Δημοκρατίας την οποία είχε (από τότε) σφετερισθεί και χρησιμοποιούσε ως νομική κάλυψη για να κυβερνά τον τόπο.

1. Τέλος, για να μη μακρυγορώ, αναφέρω σαν τελευταία απόδειξη ότι στη χώρα μας δεν λειτουργεί η Δημοκρατία, το γεγονός του οικονομικού αποτελέσματος που επέφερε στην Ελληνική κοινωνία, η λειτουργία της δήθεν Δημοκρατίας, που (όλα αυτά τα χρόνια της “μεταπολίτευσης”) έκρυβε μέσα στο “δήθεν” αυτό, τη λειτουργία μίας πολιτικής και οικονομικής Ολιγαρχίας. Αναφέρομαι στο γεγονός ότι στην Ελληνική κοινωνία, σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat για το 2011 (το 2013 αυτά τα νούμερα σίγουρα θα είναι πολύ μεγαλύτερα, αλλά δεν τα έχω) , το 21% των Ελληνικών νοικοκυριών κατατάσσεται ΚΆΤΩ ΑΠΌ ΤΟ ΌΡΙΟ ΤΗΣ ΦΤΏΧΕΙΑΣ, το 31% λίγο πάνω από το όριο της φτώχειας και ένα 1,5 – 2 % πλούσιοι.... Δηλαδή έχουμε περισσότερους από 5 εκ. πολίτες φτωχούς και 150.000 πλούσιους. Έναν στους 35 ....

Και τίθεται το ερώτημα: - Είναι δυνατόν, λογικοί άνθρωποι, να αποφασίζουν να υποφέρουν και να δυστυχούν, προκειμένου κάποιοι λίγοι από αυτούς να πλουτίζουν;;;; 'Οχι, βέβαια, ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΔΥΝΑΤΌΝ. Άρα: Δεν αποφασίζουν αυτοί, οι πολλοί, ο Δήμος της Δημοκρατίας. Αποφασίζουν κάποιοι λίγοι, προκειμένου να διατηρούν αυτή την (παράλογη για Δημοκρατία) σχέση. Και αποφασίζουν έτσι, ώστε να παραπλανά ότι το αποφασίζουν οι πολλοί. Αυτό είναι το μεγάλο Ψέμμα της Ολιγαρχίας που όλοι βιώνουμε, χωρίς (οι περισσότεροι από εμάς) να το έχουν αντιληφθεί.....

Το ίδιο το Σύνταγμα, που στο θεμελιώδες 1ο άρθρο του (παρ.2) γράφει: “Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία”, μέσα από τη διαδικασία που περιγράφεται στα επόμενα άρθρα του για την υλοποίηση τής έκφρασης αυτής της “λαϊκής κυριαρχίας”, ΚΑΤ' ΟΥΣΊΑ ΤΗΝ ΑΚΥΡΏΝΕΙ, ΚΑΘΙΣΤΏΝΤΑΣ ΚΥΡΊΑΡΧΟ ΌΧΙ ΤΟΝ ΛΑΌ, ΑΛΛΆ ΤΟ ΚΌΜΜΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΡΧΗΓΌ ΤΟΥ.

Μία διαδικασία που αφαιρεί από τη Λαϊκή κυριαρχία κάθε δικαίωμα έκφρασης τής βούλησής της επί οποιουδήποτε θιέματος μπορεί να την απασχολεί και ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΈΠΕΙ ΜΌΝΟ ΝΑ ΕΚΛΈΓΕΙ ΤΟ ΚΌΜΜΑ ΤΟ ΟΠΟΊΟ ΘΑ ΑΠΟΦΑΣΊΖΕΙ ΕΠΊ ΟΠΟΙΟΥΔΉΠΟΤΕ ΘΙΈΜΑΤΟΣ ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΑΠΑΣΧΟΛΕΊ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ. Δηλαδή, ο “κυρίαρχος λαός” (στη δήθεν Δημοκρατία μας) δεν μπορεί να αποφασίζει για τη λύση του εκάστοτε προβλήματός του, αλλά το μόνο δικαίωμα που έχει, είναι να αποφασίζει (με τις εκλογές) για το ποιός θα αποφασίζει γι αυτόν !!!

Αυτή η μικρή διαφορά, για το “ επάνω σε τί” έχει δικαίωμα ο λαός να αποφασίζει, κάνει τη μεγάλη διαφορά μεταξύ του πολίτη (που αποφασίζει ο ίδιος για τη λύση του προβλήματος του) και του ιδιώτη/idiot, (που αναθέτει σε άλλους να αποφασίζουν “εν λευκώ” για λογαριασμό του). Αυτή η μικρή διαφορά, κάνει τη μεγάλη διαφορά μεταξύ της πραγματικής Δημοκρατίας και της Ολιγαρχίας, που παρουσιάζεται σαν Δημοκρατία για να ξεγελά την κοινωνία και να ευημερεί, εις βάρος της....

Οι εκλογές, λοιπόν, με τις οποίες ο πολίτης αναθέτει σε άλλους να αποφασίζουν “εν λευκώ” για λογαριασμό του, είναι η μαγική εικόνα της μεγάλης απάτης της δήθεν Δημοκρατίας μας.

Αυτή ακριβώς η διαδικασία κατάργησης της Δημοκρατίας, (οι εκλογή αυτών που θα αποφασίζουν για εμάς χωρίς να μας ρωτούν) προβάλλει ως μέγιστη και αναντίρρητη απόδειξη ότι έχουμε δημοκρατία !!! Και από αυτήν ακριβώς τη διαδικασία εξουδετέρωσης της Δημοκρατίας, (την εκλογή αυτών που θα αποφασίζουν ανθ' ημών) αντλεί τη νομιμοποίηση τής λειτουργίας της ως Δημοκρατία, η Ολιγαρχία που είπαμε!!!

Το στήσιμο της μεγάλης αυτής απάτης, της πιο μεγάλης από όλες τις άλλες, είναι πράγματι, περίτεχνο και αξιοθαύμαστο!!! Όμως, είναι τώρα η ώρα να σταματήσουμε αυτό, το τελευταίο από τα μεγάλα και ολέθρια Ψέμματα που κατέστρεψαν τη Χώρα, μετά τον Σοσιαλισμό του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος (Πα.Σο.Κ) και τον Πατριωτισμό της ΝΔ που αμφότερα (αφού, ξοδεύοντας τα δημόσια έσοδα του παρόντος και του μέλλοντος της Ελληνικής κοινωνίας για να παρασύρουν εκατομμύρια πολίτες σε μία τυφλή υποστήριξη της κομματικής αντιπαλότητας τών μέν προς τους δέ, της αντιπαλότητας που προσφέρει τον μόνο λόγο της ύπαρξής τους) αποδείχθηκαν στην πράξη ότι αποτελούσαν δύο μάσκες του ίδιου προσώπου : του στυγνού Κυβερνισμού, που αποτελεί το κλειδί της λεηλασίας του Δημόσιου Πλούτου, όπως, όλοι πιά, έχουμε καταλάβει....

Η ανατροπή αυτής της λεηλασίας και η παύση της πληρωμής της από τον αμέτοχο σ' αυτήν λαό, που γίνεται με κάθε είδους και επινοήσεως χαράτσια και κεφαλικούς φόρους που προ πολλού ξεπέρασαν τους Σουλτανικούς της Τουρκοκρατίας, γίνεται μόνο με το ξήλωμα της Ολιγαρχίας αυτής και την θεσμοθέτηση (μέσα από μία Συντακτική Εθνοσυνέλευση) της λειτουργίας μίας πραγματικής Δημοκρατίας, όπου οι πολίτες θα αποφασίζουν, χωρίς τους ενδιάμεσους χονδρεμπόρους της βούλησής τους, για τη λύση των προβλημάτων τους.

Τα δημοψηφίσματα και οι κληρωτοί εκπρόσωποι του λαού, είναι στοιχεία απαραίτητα για τη λειτουργία μίας πραγματικής δημοκρατίας. Και τα κόμματα, είναι στοιχείο εντελώς περιττό, όπως αποδεικνύεται από την απάντηση που μπορεί να δώσει ο κάθε σκεπτόμενος πολίτης στην ερώτηση που μπορεί να κάνει στον εαυτό του.

Αναρωτηθείτε: - Τί προσέφερε στην κοινωνία μας το κόμμα (ή τα κόμματα) που ψήφιζα (όλα αυτά τα χρόνια της “μεταπολίτευσης”) ;;; Κι αν είσαι από αυτούς που το κόμμα σού βόλεψε την κόρη, τον γιό, ή το αυθαίρετο, αναρωτήσου αν αυτό τελικά βοήθησε την κοινωνία, ή αποδείχθηκε βάρος στην πρόοδό της. Κάντε αυτή την απλή ερώτηση στον εαυτό σας και απαντήστε ειλικρινά. Και ζητείστε και από τους φίλους σας να την κάνουν στον εαυτό τους. Είναι ο καλύτερος δρόμος για την ανίχνευση της Αλήθειας. Της Αλήθειας, που πρέπει να φωτίσει το δρόμο του μέλλοντός μας.

Αλλά γι' αυτά όλα, (το αν θα πρέπει να υπάρχουν ή να μην υπάρχουν κόμματα στο νέο Σύνταγμα, αν θα υπάρχει η δυνατότητα να απαντά ο λαός αμέσως και ευθέως - με δημοψηφίσματα - επάνω στα προβλήματά της κοινωνίας, αν θα έχουμε εκλεγόμενους ή κληρωτούς εκπροσώπους, κλπ, θα πρέπει να αποφασίσει η Συντακτική Εθνοσυνέλευση, ενώπιον της οποίας θα τεθούν δεόντως και θα ακουσθούν προσεκτικά, όλες οι προτάσεις.

Αυτό που επείγει σήμερα, είναι η παλλαϊκή απαίτηση για σύγκλιση Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης. Και αυτό, ας μην περιμένουμε από το καθεστώς πολιτικό σύστημα να το κάνει. Τουναντίον, το υπόλογο για το μεγάλο έγκλημα, “Σύστημα”, (η Ολιγαρχία που προαναφέραμε), θα πολεμήσει με νύχια και με δόντια εναντίον της συγκρότησης Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης, διότι θα είναι ο τάφος της.

Πρέπει εμείς οι πολίτες να αναλάβουμε πρωτοβουλίες. Να ενημερωθεί η κοινωνία για το τι είναι πραγματικά η Δημοκρατία. Η πραγματική Δημοκρατία (η Άμεση) και όχι αυτή η ψευδεπίγραφη, που βιώνουμε τα καταστροφικά αποτελέσματά της.

Αυτή η “δήθεν Δημοκρατία”, που πέραν όλων των άλλων εγκλημάτων της, έχει απαξιώσει την έννοια της Δημοκρατίας στα μάτια της κοινωνίας και έχει τροφοδοτήσει με επιχειρήματα εναντίον της Δημοκρατίας, τους φασίστες νοσταλγούς της Χούντας, που τολμούν νά λένε, δείχνοντας την πολυεπίπεδη καταστροφή που έχει επιφέρει η κυβερνώσσα Ολιγαρχία: “- Νά τα καλά της Δημοκρατίας. Αυτό που χρειάζεται ο Έλληνας είναι μία φωτισμένη Δικτατορία”, εννοώντας “φωτισμένους” τους νεάντερταλ που κραδαίνοντας ρόπαλα, προτείνουν την οπισθοδρόμηση της κοινωνίας από την “Ισχύ του Δικαίου” στο “Νόμο του Ισχυρού”, δηλαδή στο “Νόμο της ζούγκλας” και δείχνουν το δρόμο ενός νέου εμφυλίου, τον οποίο δεν είναι και πολύ δύσκολο να ακολουθήσουν οι συσπειρωνόμενοι στον αντίθετο πόλο πολίτες, που δεν έχουν πετάξει τις αριστερόστροφες κομματικές παρωπίδες....

Νομίζω πως με αυτά που κατέθεσα, τεκμηρίωσα επαρκώς το γεγονός πως στη Χώρα μας δεν έχουμε Δημοκρατία, αλλά μας κυβερνά μία πολιτική και οικονομική Ολιγαρχία που τα συμφέροντά της είναι αντίθετα με τα συμφέροντα της Ελληνικής κοινωνίας. Αυτή δημιούργησε όλες τις προϋποθέσεις της πτώχευσης που βιώνουμε και η ίδια (με τη δική μας ανοχή) επιτηρεί την αυστηρή τήρηση των όρων της οικονομικής κατοχής μας, για λογαριασμό των κατοχικών δυνάμεων που αυτή έφερε στη Χώρα.

 Γι' αυτό και πρέπει να την ξηλώσουμε, το δυνατόν συντομώτερο. Με αυτό το σκεπτικό, σας καλώ όλους όσοι προτάσσετε την Ελευθερία και τη Δημοκρατία, να συσπειρωθείτε προς τον σκοπό αυτόν. Συσπειρωθείτε σε κάθε Κίνηση ή Κίνημα που αγωνίζεται για τον σκοπό αυτό, έξω από κομματικές περιχαρακώσεις και ιδεοληψίες.

Κόμματα και εκλογές, είναι για να συντηρούν το καταστροφικό σύστημα της κομματοκρατούμενης Ολιγαρχίας. Η απελευθέρωση της Χώρας από τους Μνημονιοφύλακες, ώστε να δραπετεύσει από την αιχμαλωσία των Μνημονίων, είναι ο μονόδρομος για τη σωτηρία της κοινωνίας και του έθνους μας. Είναι ο μόνος δρόμος για να ζήσουν οι επόμενες γενιές των Ελλήνων σε περιβάλλον Ελευθερίας και Δημοκρατίας.

Της απερχόμενης γενιάς (ιστορικά υπόλογης της κατάστασης) δεν της μένει να κάνει τίποτε άλλο, παρά να αγωνισθεί για τις επόμενες, για την εγκαθίδρυση της πραγματικής Δημοκρατίας, που είναι ο μονόδρομος για την συνεχή και αέναη Πρόοδο της κοινωνίας. Νομίζω πως με αυτά που είπα, τεκμηρίωσα επαρκώς πως η Ελληνική κοινωνία έχει “ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΓΚΗ για ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ”.

ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Amesh Dhmokratia - Rea... - Brought to you by View Docs Online

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ "ΠΥΡΙΚΑΥΣΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑ"

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ "ΠΥΡΙΚΑΥΣΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑ"

Το κόμμα "ΠΥΡΙΚΑΥΣΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑ" σας καλεί  στην συνέντευξη τύπου, την οποία παραχωρεί την Τρίτη 17-7-2013 και ώρα 12.00 στο βιβλιοπωλείο "ΑΡΜΟΣ" (2103304196), Μαυροκορδάτου 11, στη Αθήνα.
Στην συνέντευξη θα παρουσιαστούν οι πολιτικές θέσεις, το πολιτικό πρόγραμμα του κόμματος, καθώς και οι συνδυασμοί τους οποίους το κόμμα στηρίζει, στον Δήμο της Αθήνας και στη περιφέρεια Αττικής. Θα μιλήσουν οι εξής:
Πόπη Μοσκώφ
Βούλα Πατουλίδου
Κώστας Ζουράρις ,επίτιμος Γραμματέας του κόμματος
Γιώργος Καλεάδης,πρόεδρος της Π.Δ.Ε. του κόμματος
Γιώργος Αλαϊάδης, υποψήφιος περιφερειάρχης Αττικής με τον συνδυασμό "Ε.ΠΑΝ.ΕΚ.ΚΙΝΗΣΗ" (Ενωτική Παναττική Εκσυγχρονιστική Κίνηση)
Σταύρος Βιδάλης, συντονιστής του συνδυασμού "ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ,Άμεση δημοκρατία για την Αθήνα" .

Για  πληροφορίες

Κώστας Ζουράρις 6974649252

Γιώργος Καλεάδης 6945127425

ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ - Άμεση Δημοκρατία για την Αθήνα

 υποψήφιος δήμαρχος Αθήνας -
Σταύρος Βιδάλης, αρχιτέκτων & σκηνοθέτης κινηματογράφου
επικοινωνία: 6973905262 - email: dinameisathinas@gmail.com

Συμπολίτισσες, συμπολίτες,
οι δημοτικές εκλογές πραγματοποιούνται σε μια περίοδο γενικευμένης επίθεσης από την τρόικα και τις πολιτικές δυνάμεις που την υπηρετούν, που οδηγεί την κοινωνία στη γενοκτονία και τη χώρα στην πλήρη διάλυσή της. Η κατάσταση αυτή αποτυπώνεται ιδιαίτερα έντονα στο χώρο της Αθήνας: οικονομικός μαρασμός, ανεργία, πείνα, περιθωριοποίηση μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας, συνθήκες ζωής για πολλούς κάτω από τα όρια της φτώχιας, πρόσφατα και η απειλή των κατασχέσεων στην ιδιοκτησία.

Όλα τα ανωτέρω συνθέτουν μια μαρτυρική για τον πληθυσμό καθημερινότητα που με τον χρόνο επιδεινώνεται. Καταδεικνύεται ταυτοχρόνως περίτρανα η αδιαφορία των κομματικών και των κατά καιρούς δήθεν ανεξάρτητων δημοτικών παρατάξεων και των αντίστοιχων Δημοτικών Αρχών, για μια αξιόπιστη και αποτελεσματική παρέμβαση στα προβλήματα της πόλης μας.

Είναι προφανής για μας η ανάγκη να υπάρξει η άμεση πλέον είσοδος της ίδιας της κοινωνίας στην πολιτική για λόγους αυτοπροστασίας. Οι ενεργές δυνάμεις της κοινωνίας, με άμεση δημοκρατία και πνεύμα κοινοτισμού, οφείλουν να οδηγήσουν το λαό της Αθήνας στην κατάκτηση της δημοτικής αρχής, για μια ικανή και χρηστή αυτοδιαχείριση της πόλης από τους ίδιους τους πολίτες της.

Αρχές και αξίες της Ανεξάρτητης Δημοτικής Κίνησης μας
Οι αξίες, στις οποίες θα πρέπει να στηριχτούμε είναι οι κοινωνικές αξίες των Ελλήνων όπως διαμορφώθηκαν από τον Ελληνικό τρόπο ζωής:

• η κοινωνική δικαιοσύνη, η αντίσταση στη βία που υφίσταται η κοινωνία, 
• η άμεση και συμμετοχική δημοκρατία με πνεύμα κοινοτισμού, 
• η αλληλεγγύη μας στους λιγότερο ισχυρούς, 
• ο σεβασμός στη διαφορετικότητα, 
• η προστασία της ιστορικής κληρονομιάς και των φυσικών πόρων, 
• η υπεράσπιση των δημοσίων αγαθών, 
• η ποιότητα ζωής, η ατομική και κοινωνική ευθύνη, 
• η ισονομία, 
• η εθελοντική προσφορά. 

Οι βασικές μας αρχές για την οργάνωση και λειτουργία της κίνησής μας είναι: η συναίνεση, οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες με εναλλαγή και ανακλητότητα, ο σεβασμός της διαφορετικότητας, η αποκέντρωση. Ο προτεινόμενος τρόπος για την λειτουργία της δημοτικής μας κίνησης οφείλει να αντανακλά το γενικότερο Όραμα μας για την αυτοδιοίκηση στο Δήμο της Αθήνας. Με συνοικιακές, διαμερισματικές συνελεύσεις και με την πανδημοτική συνέλευση των πολιτών ως κυρίαρχα όργανα αποκεντρωμένης άσκησης της Δημοτικής εξουσίας.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ - Βασικές προτεραιότητες:

• ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ

• ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ / ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΜΕ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΧΗΣ

• ΠΡΟΑΣΠΙΣΗ ΘΕΣΜΩΝ ΠΑΡΟΧΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ

• ΑΝΤΙΜΕΤΏΠΙΣΗ ΤΩΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΩΝ ΚΑΤΑΣΧΕΣΕΩΝ

• ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΙΣΤΟ

• ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ / ΑΥΤΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΣΥΝΟΙΚΙΩΝ

• ΧΑΡΑΞΗ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΣΕ ΑΡΜΟΝΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ – Μια νέα αντιμετώπιση:
Η νέα Δημοτική Αρχή οφείλει με τις όποιες δυνάμεις της να σταθεί δίπλα στην αγωνία και το όραμα των καλλιτεχνών, συνεισφέροντας υλικοτεχνικές λύσεις, βοήθεια και υποδομές παραγωγής. Στην πλανητική εποχή όπου τα κράτη υποχωρούν, πόλεις αναδύονται. Η κύρια στόχευσή μας στον τομέα του πολιτισμού ανταποκρίνεται στο τρίπτυχο.
ΑΘΗΝΑ - ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ, ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ

Ένα πολεοδομικό όραμα για την Αθήνα
Η πολιτική μας στον τομέα της πολεοδομικής ανασυγκρότησης θα πρέπει να θέσει με κάθε ειλικρίνεια, λόγω έλλειψης σοβαρών πόρων, στόχους εφικτούς, αλλά κρίσιμους για την μορφή της πόλης και την ποιότητα ζωής.
α) Να υλοποιηθούν οι προγραμματισμένες από παλαιότερες μελέτες αναπλάσεων στο κέντρο και στις γειτονιές της πόλης, με προσαρμογή στη σύγχρονη πραγματικότητά, με σεβασμό στην ιστορική, πολιτιστική και κοινωνική της κληρονομιά.
β) Μια από της σημαντικότερες επιδιώξεις μας θα είναι η πραγμάτωση της ενοποίησης των αρχαιολογικών χώρων της Αθήνας. Αξιοποιώντας κάθε υλική δυνατότητα και με παροχή τεχνογνωσίας από τη πλευρά μας θα επιδιώξουμε την υλοποίηση αυτού του πρωταρχικού για την πρωτεύουσα έργου.

υποψήφιος δήμαρχος Αθήνας -
Σταύρος Βιδάλης, αρχιτέκτων & σκηνοθέτης κινηματογράφου
επικοινωνία: 6973905262 - email: dinameisathinas@gmail.com

Πως εφάρμοσε ο Μανώλης Γλέζος την Άμεση Δημοκρατία στο χωριό του στη Νάξο.

Το «εγώ» και το «εμείς»: ένα μάθημα «πολιτικής γραμματικής» από τον Μακρυγιάννη

Πηγή: http://www.sarantoskargakos.gr/

(Στο ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΟΛΕΜΗ που δεν γράφει μόνο αλλά και δημιουργεί τη νέα ιστορία της Άνδρου)

Ο Μακρυγιάννης υπήρξε ο γενναίος του ξίφους και της πέννας. Έγραψε και με τα δύο ιστορία. Με το ξίφος αγωνίστηκε για την απόκτηση μιας ελεύθερης πατρίδας· με την "απελέκητη γραφή" του, όπως τη λέει ο ίδιος, μό­χθησε για την εδραίωση της ελεύθερης πατρίδας πάνω σε κάποιες υγιείς κοινωνικές και πολιτικές αρχές. Οι αρχές αυτές κρυσταλλώνονται στον Επίλογο των Απομνημο­νευμάτων του, που θα έπρεπε, ίσως να έχει θέση προ­λόγου .

Γράφει ο λαϊκός αγωνιστής: «Τούτη την πατρίδα την έχουν όλοι μαζί, και σοφοί και αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρω­ποι». Θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει τη φράση αυτή απλή κοινολεξία. Πως ο Μακρυγιάννης διαπιστώ­νει κάτι αυτονόητο. Δυστυχώς, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Η τραγικότητα της Ελλάδας έγκειται στο ότι "ανή­κει στους Έλληνες" -πράγμα που έγινε και πολιτικό σύνθημα. Αλλά το δύσκολο είναι να προσδιορίσει κανείς σε ποιους Έλληνες ανήκει, μια και όλοι σχεδόν λογα­ριάζουμε τον εαυτό μας σαν περισσότερο Έλληνα από τους άλλους.

Δικαιολογημένα λίγα χρόνια μετά τον Μακρυγιάννη ο Εμμανουήλ Ροΐδης σαρκάζοντας γράφει πως η μεγαλύ­τερη πληγή του τόπου μας είναι... ο πατριωτισμός. Όλοι θέλουμε η πατρίδα ν' ανήκει σ' εμάς· όχι εμείς σ' αυτή. Και λογικό είναι ν' ανήκει σ' εμάς. Αλλά το πρόβλημα αρχίζει από τη στιγμή που θ' ανακύψει το ερώτημα: ποιος είναι ο τιμητής της "πολιτικής" μας ιθαγένειας; Κι αυτό είναι το δυστύχημα. Από την απελευθέρωση κι εδώθε η Ελλάδα ανήκει στα κόμματα. Ξέφυγε από τον Τούρκο τοπάρχη κι έγινε φέουδο του κομματάρχη. Ο Μακρυγιάννης απαντά νηφάλια: η Ελλάδα ανήκει στο λαό της. Πέρα από κάθε κοινωνικό, πνευματικό, οικονο­μικό διαχωρισμό, πέρα από την ισχύ και τη δύναμή τους όλοι είναι μέτοχοι στην Ιδέα της Πατρίδας.

Η Ελλάδα, αλλά και κάθε τόπος, είναι για τους πολί­τες της σημείο αναφοράς, συνδετικός κρίκος. Όταν ενεργούν γι' αυτήν είναι όλοι ίσοι, έστω κι αν η προσ­φορά δεν είναι ίση· η γνώμη τους έχει το ίδιο βάρος, έστω αν δεν έχει την ίδια βαρύτητα. Κι ο καθένας είναι υπεύθυνος απέναντι στον άλλο κι όλοι μαζί απέναντι στην πατρίδα. Η σύγκλιση των επιμέρους επιδιώξεων σ' έναν κοινό στόχο, την πρόοδο της πατρίδας, ανεβάζει όλους σ' ένα υψηλότερο επίπεδο. Η ενασχόληση με τα θέματα που αφορούν στο γενικότερο συμφέρον της πα­τρίδας προϋποθέτει τον παραμερισμό του προσωπικού συμφέροντος. Πατρίδα, όμως, σημαίνει ολότητα και μέσα στην ολότητα ανήκουμε όλοι μας.

Δυστυχώς οι Έλληνες έχουν ένα χαρακτηριστικό που συχνά αποβαίνει ολέθριο: εναγκαλίζονται σφικτά και ασφυκτικά την πατρίδα τους. Αυτό βέβαια μπορεί να διοχετεύει σ' αυτή τη δύναμη και την ορμή που διαθέτει ο καθένας, από την άλλη όμως της στερεί τη δυνατότητα μιας αυτοδύναμης, ομόρροπης και ισόρροπης ανάπτυ­ξης. Γιατί σ' αυτή την περίπτωση, αντί οι στόχοι μας να προσαρμόζονται στους δικούς της, αντίθετα θέλουμε οι εθνικοί στόχοι να προσαρμόζονται στους δικούς μας, είτε αυτοί είναι ατομικές είτε ταξικές είτε κομματικές επιδιώξεις.

 Από το σημείο αυτό περνάμε σ' ένα δεύτερο σημείο, τον υπερτονισμό του "εγώ". Γράφει σχετικά ο Μακρυ­γιάννης: «Ξέρετε πότε να λέγει καθείς "εγώ"; Όταν αγω­νιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει να λέγει "εγώ". Όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λένε "εμείς". Είμαστε στο "εμείς" κι όχι στο "εγώ"» Ό­μως, όπως απέδειξε η μικρή πολιτική ιστορία της νεότε­ρης Ελλάδας, το ατομικό "εγώ" πάντα έχει μια προτε­ραιότητα έναντι του συλλογικού "εμείς". Το άτομο απαι­τεί την προβολή του μέσα από τις κοινωνικές διαδικα­σίες, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Και με υπερηφά­νεια υπερτονίζει το "εγώ", πιστεύοντας αφελώς ότι έτσι επιτυγχάνει την ανάδειξη του. Έμμεσα ο Μακρυγιάννης θεωρεί ότι η προσωπικότητα του ανθρώπου είναι ο αγώ­νας του. Άρα, το "εγώ" μπορεί να το χρησιμοποιήσει όταν εκτελέσει κάτι μόνος· καλό ή κακό. Η προϋπόθεση αυτή, που είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί, αναιρεί σχεδόν τη δυνατότητα του ατόμου να μιλά χρησιμοποιώ­ντας το πρώτο ενικό πρόσωπο.

Παρ' όλα αυτά από τα πρώτα μετεπεναστατικά χρό­νια όλοι επιθυμούν να εκφραστούν εντελώς προσωπικά, ξέχωρα από τους άλλους. Αυτό, σύμφωνα με τον Μακρυ­γιάννη, δεν είναι δικαίωμα αλλ' αυθαιρεσία. Το προνό­μιο να λέει κανείς "εγώ" το έχει όποιος αγωνιστεί μόνος του. Ένας "αχρείος" ή "άτιμος" (με τη σημασία που έδι­ναν στις λέξεις οι Αρχαίοι), δεν έχει δικαίωμα να εκφρα­στεί έτσι. Κι όμως είναι διαπιστωμένο ότι όσο πιο ασή­μαντος είναι ή νιώθει πως είναι κάποιος, τόσο συχνότερα επικαλείται το "εγώ", για να ισχυροποιήσει τη θέση του. Το πρώτο ενικό πρόσωπο προσδίδει με την επιτακτικότητά του ένα ηγεμονικό κύρος στο άτομο. Παράλληλα όμως γελοιοποιείται, καθώς σπάνια η αξία συνοδεύει την προβολή τού "εγώ". Η συνετή συμμετοχή στους κοινούς αγώνες επιτρέπει μια συνετή και περιορισμένη προβολή του εαυτού μας. Ειδάλλως, είναι καλύτερα το άτομο να παραμένει αθέατο στα πλαίσια της απροσωπίας, που του επιβάλλει η ασήμαντη ή μηδαμινή προσφορά του στο σύ­νολο.

Δυστυχώς, η έλλειψη κοινωνικής αγωγής δε μας επι­τρέπει να "δούμε πόσο επικίνδυνη είναι η διόγκωση του "εγώ" και για το "εγώ" και για το "εμείς". Οι Έλληνες διογκώνοντας το "εγώ" τους λειτουργούν σαν τον καρκί­νο. Προκαλούν το θάνατο. Όμως αυτό που δεν έχει γί­νει συνείδηση είναι ότι μαζί με τον άνθρωπο πεθαίνει κι ο καρκίνος. Είναι φρεναπάτη, λοιπόν, να υποστηρίζεται το "εγώ να 'μαι καλά". Εφόσον η τακτική αυτή θα εφαρ­μόζεται απ' όλους, δεν μπορεί κανένας να είναι καλά.Γιατί η εγωλατρία γεννά την αδιαφορία, κι όποιος αδια­φορεί για τους άλλους είναι αφελής αν περιμένει οι άλλοι να ενδιαφερθούν γι' αυτόν. Το πόσο ακριβά πληρώνουμε αυτό τον ατομισμό φαί­νεται από το «γεγονός ότι η πολιτική μας εξέλιξη έχει υπο­βαθμιστεί στο επίπεδο της διαφημιστικής κουλτούρας, ενώ οι καθημερινές θλιβερές καταστάσεις (σκάνδαλα, συναλλαγές, εγκλήματα κ.λπ.) αντιμετωπίζονται σαν κάποιο είδος "soft" κι όχι σαν εξευτελισμός της εθνικής μας ύπαρξης. Η βουλή των Ελλήνων έχει καταντήσει απλή ονομασία κτηρίου κι όχι συλλογική έκφραση της πολιτικής βούλησης των Νεοελλήνων. Οι Έλληνες ξέ­ρουν να χρησιμοποιούν τα δάκτυλα για να μουτζώνουν· όχι να τα ενώνουν. Όμως, ένα δάκτυλο μόνο του δεν εί­ναι τίποτε· πέντε δάκτυλα ενωμένα σχηματίζουν μια γροθιά.

Τα παραπάνω δεν έχουν τη σημασία πως η χρησιμο­ποίηση του "εγώ" είναι κατακριτέα. Η έννοια, όμως, του "εγώ" ολοκληρώνεται με τη σύζευξη του "εσύ". Μέσα από αυτή την "κοινωνία" προσώπων αναδεικνύεται το "εμείς", η έκφραση της συνολικής τελείωσης. Με το να περάσουμε από το "εγώ" στο "εμείς" αποκλείεται πρώ­τα—πρώτα η μονοπώληση του πατριωτισμού από μια κα­τηγορία πολιτών, που θεωρούν λάφυρο προσωπικό τους αγώνες του συνόλου. Από την άλλη με τη συνένωση δυ­νάμεων επιτυγχάνεται ευκολότερα η κοινωνική πρόοδος. Το άτομο μπορεί να "φκιάσει" ή να "χαλάσει". Αυτοί όμως που ξέρουν να λειτουργούν στο επίπεδο του "εμείς" ξέρουν να "φκιάνουν"· ασφαλώς και να "χαλούν"· δε ζη­τούν όμως εξιλαστήρια θύματα ή αποδιοπομπαίους τρά­γους. Αναλαμβάνουν οι ίδιοι συνολικά την ευθύνη.

Σήμερα, δυστυχώς, είναι δύσκολο να πεισθεί ο λαός να ξεπεράσει το "εγώ" και να σταθεί στο "εμείς". Δεν έχει πρότυπα. Του προσφέρεται μια ανάπηρη πολιτική παιδεία και αποκτά μια τραυματική εμπειρία από την επαφή που έχει με την πολιτεία. Ο απλός πολίτης καθη­μερινά πείθεται ότι ο πλούτος δεν αποκτιέται με μόχθο και τιμιότητα αλλά με την ποταπότητα. Όταν στελέχη κρατικών οργανισμών ή άνθρωποι της εξουσίας, πολύ ψηλά ιστάμενοι —όχι όμως απαραιτήτως ηθικά ιστάμενοι υψηλά- είναι ένοχοι στη συνείδηση του λαού για απά­τες, γιατί, άραγε, αυτή η συνείδηση δε θα μολυνθεί και δε θ' αναισθητοποιηθεί; Εφόσον άνθρωποι, που λόγω αξιωμάτων θα' πρεπε να "πονοκεφαλιάζουν" για το συμ­φέρον του κοινωνικού συνόλου, "πονοκεφαλιάζουν" για να βρουν φόρμουλες να κατακλέψουν το δημόσιο ή για να βρουν τρόπους για να ξεφύγουν από την αρπάγη του νόμου, δε θα 'πρεπε να υπάρχει —αν όχι απαίτηση— του­λάχιστον η αυταπάτη πως ο λαός δε θα διαβρωθεί.

Κι ακόμη όταν διαπιστώνεται πως οι ανώτεροι υπό­σχονται στους κατώτερους το "εμείς" και πράττουν το "εγώ", τότε δύο τινά συμβαίνουν: ή εξεγείρονται οι εξα­πατημένοι, αναζητώντας το δίκιο τους ή συνηθίζουν στην ιδέα της διαφθοράς και η συνείδηση τους μαλθακοποιείται. Το τελευταίο είναι μια γνωστή τακτική των διε­φθαρμένων συστημάτων εξουσίας. Βέβαια κρατούνται κάποια προσχήματα: πρώτα αποκαλύπτονται ή ανακα­λύπτονται κάποιες ατασθαλίες κι αν υπάρξει αντίδραση "ξεσκεπάζεται" έως ένα σημείο ασφαλείας "όλη" η δια­φθορά. Έτσι το αίσθημα δικαιοσύνης "ικανοποιείται", αλλ' ο λαός αηδιασμένος διαφοροποιείται και ένα τμήμα του αδιαφορεί για τα κοινά κι ένα άλλο -ευτυχώς όχι πάντοτε μεγάλο— σπεύδει να συμμετάσχει στη διαφθορά για να "μη μείνει πίσω".

Λείπει, σίγουρα, από το λαό μας το αίσθημα της κοι­νωνικής ευθύνης. Γιατί ακούει κηρύγματα περί αλληλεγ­γύης και κοινωνικής προσφοράς αλλά δε βλέπει όλα αυτά να τα μετουσιώνουν σε πράξεις οι κήρυκες τους.Δεν εμπνέεται από πουθενά να περιορίσει τις εγωιστικές ορμές του, να συνδεθεί με τους άλλους. Έχει —δικαιολο­γημένα— καταληφθεί από την έμμονη ιδέα πως σε βάρος του παίζεται ένα βρώμικο παιχνίδι και ότι αυτός τελικά θα πληρώσει τα "σπασμένα". Έτσι προσπαθεί κι αυτός να ξεγελάσει, για να μην τον ξεγελάσουν. Δεν ικανοποι­είται με την ιδέα ότι "όλα εδώ πληρώνονται". Ξέρει πως πολλοί πληρώνουν και λίγοι καρπώνονται. Έχει χάσει την εμπιστοσύνη του ακόμη και στη Δικαιοσύνη.

Να υποθέσουμε, λοιπόν, ότι το κύμα του ατομικιστι­κού ωφελισμού θα σαρώσει αξίες, πρότυπα, ιδανικά; θα ήταν βέβαια εφιαλτικό. Όμως το να κοιτάμε κατάματα την αλήθεια κάπου ωφελεί. Ίσως η πιο ευγενική και εν­διαφέρουσα επιδίωξη θα ήταν να μην παλέψει κανείς μόνος αλλά στην πάλη του να ζητήσει συμπαραστάτες. Ένα "εγώ" δεν αρκεί για να φέρει μια πνοή ηθικής· χρειάζεται το "εμείς" που εκφράζει ένα ευρύτερο όλο. Και σε κάθε περίπτωση το όλο αποτελεί κάτι περισσό­τερο από το άθροισμα των μερών του.

 Η χρησιμοποίηση του α' πληθυντικού της προσωπικής αντωνυμίας είναι φόρος τιμής στην κοινωνική συμβίωση. Παράλληλα, είναι και δυναμική απάντηση στο αίτημα της εποχής μας για συσπείρωση μπροστά στις δυνάμεις που αλλοιώνουν, λιώνουν και αλλοτριώνουν τις ψυχές μας. Η αποβολή του στενού εγωιστικού πνεύματος θα συντελέσει στη δημιουργία πυρήνων αντίστασης, στην ανάσχεση του καλλιεργούμενου μίσους ανάμεσα στους πολίτες, στη συνεχώς εξαπλούμενη απάθεια για τα κοι­νά. Η φυγή από τη μοναξιά του "εγώ" προς την κατεύ­θυνση του "εμείς" είναι επιτακτική ειδικά για το λαό μας, που η οξειδωμένη ιστορική του μνήμη δεν τον βοη­θάει να θυμηθεί ότι μπορεί το έργο της συνένωσης να εί­ναι δύσκολο, τα αποτελέσματά της όμως είναι διαρκέ­στερα και θαυμαστότερα.

 Ο Μακρυγιάννης συνεχίζοντας την "πολιτική γραμ­ματική" του λέει παρακάτω: «Και εις το εξής να μάθωμεν γνώσιν, αν θέλωμεν να φκιάσωμεν χωρίον, να ζήσωμεν όλοι μαζί». Κάπως διαφορετικά ο Τσώρτσιλ είχε πει: ή θα σωθούμε όλοι μαζί ή θα χαθούμε όλοι μαζί. Για τους Έλληνες περιθώρια άλλων επιλογών δεν υπάρχουν: για να επιβιώσουν πρέπει να συμβιώσουν. Να κάνουν "χω­ριό" που θα τους ενώνει κι όχι να τους χωρίζει. Προϋ­πόθεση γι' αυτό είναι να "μάθωμεν γνώσιν". Η λέξη "γνώση" εδώ λειτουργεί συντακτικά σαν εσωτερικό αντι­κείμενο. Κι εμείς σαν "εξωτερικό" υποκείμενο, μέσω αυ­τής της γνώσης, να ενεργούμε προς την κατεύθυνση μιας ομαλής κοινωνικής συμβίωσης. Ο Έλληνας μπορεί να μαθαίνει αλλ' αυτό δε σημαίνει πως αποκτά γνώση· μπο­ρεί να κατέχει γνώσεις αλλ' όχι και γνώση. Ίσως σε κά­ποια τάξη να έμαθε την απειροστική λογική μα του λεί­πει η απλή λογική. Η σύγχρονη παιδεία δεν τον βοηθά να σχηματίσει προσωπικότητα.

Στην αγγλική γλώσσα υπάρχει το "impersonalyou" (=το απρόσωπο εσύ). Ίσως —όχι βέβαια στην ελληνική γραμματική— όμως στην κοινωνιολογική γλώσσα πρέπει, ειδικά για τον Νεοέλληνα, να χρησιμοποιηθεί ένα "α­πρόσωπο εγώ". Μπορεί η προκατασκευασμένη γνώση να προσφέρεται σε τεράστιες ποσότητες αλλά αυτή συμβάλ­λει στη δημιουργία προκατασκευασμένων προσωπικοτή­των. Δεν είναι προσωπικότητες που προκύπτουν από το "γνώθι σαυτόν". Όταν δεν γνωρίζει ο άνθρωπος τον εαυτό του δημιουργεί ένα ανάπηρο "εγώ". Και λόγω αναπηρίας τα "εγώ" δεν μπορούν ν' απαρτίσουν ένα εύ­ρωστο "εμείς". Χρειαζόμαστε, λοιπόν, το "ένδον σκά­πτε", για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε σε κάτι κα­λύτερο μέσα από μια κοινωνία προσώπων κι όχι "προσω­πικοτήτων".

 Post-scribtum: είχε αρχίσει η προεκλογική περίοδος, όταν άρχισε η εκτύπωση των δοκιμίων αυτών. Ένα κόμμα πρόβαλε έξυπνα ένα ωραίο σύνθημα: «Αξίζουμε μια καλύτερη Ελλάδα». Ευφυέστατα η κ. Ε. Βλάχου το αντέστρεψε. «Η Ελλάδα αξίζει καλύτερους Έλληνες»!

ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

του Αθανάσιου Μιχαλόπουλου

Φιλολόγου

Η  πολιτική  έννοια  "Δημοκρατία"  γεννήθηκε  για  πρώτη φορά  στην αρχαία  Ελλάδα,  την εποχή  του Εφιάλτη. Δημοκρατία  νοείται  ως  το πολίτευμα  εκείνο  σύμφωνα  με  το οποίο  την εξουσία  την έχουν  οι  πολίτες,  οι πολλοί  και όχι  οι λίγοι  ή ο ένας.
Η  δημοκρατία  λοιπόν  είναι πολίτευμα  και όχι  ιδεολογία. Στην νεωτερική  περίοδο  της  ιστορίας (18ος αι-σήμερα)  η  πρόσληψη  του περιεχομένου  της έννοιας της δημοκρατίας  απόκτησε  στρεβλό  περιεχόμενο, την ταύτισαν με τον  αντιπροσωπευτικού τύπου κοινοβουλευτισμό, που στην ουσία  ακυρώνει  τα  θεμελιώδη  χαρακτηριστικά  του δημοκρατικού  πολιτεύματος,  την εξουσία των πολλών.

Πολλοί είτε αγνοούν  είτε  έχουν σύγχυση  στο  τι είναι ο κοινοτισμός  ελληνικού τύπου. Ο  Ελληνικός  Κοινοτισμός  αποτελεί  το  οργανωτικό  και διοικητικό πλαίσιο αρχών, θεσμών  και δομών  για  να εφαρμοστεί  η  πραγματική δημοκρατία. Τι  προτάσσει  η δημοκρατία; Την  κυριαρχία  της βούλησης  των πολλών. Όμως,  επειδή η δημοκρατία  δεν αποτελεί  ιδεολογία,  δεν  συνδέεται  με κάποιο συγκεκριμένο  πολιτικό σχέδιο  για το πώς  μπορεί να επιτευχθεί  η κυριαρχία  των πολλών. Η  δημοκρατία  απλά  ορίζει  ότι προέχει  η  κυριαρχία των πολλών, δεν περιγράφει  πώς  αυτό μπορεί να  επιτευχθεί. Για να επιτευχθεί  κάτι τέτοιο,  πρέπει  να  κομίζει συγκεκριμένη  πολιτική  περιγραφή. Αυτό  το επιτυγχάνει   ο  Κοινοτισμός,  που στην ουσία είναι  η "ιδεολογία", θα μπορούσαμε να αναφέρουμε, το πλαίσιο του πώς  επιτυγχάνεται αυτή η κυριαρχία  των πολλών.

Η  πραγματική δημοκρατία  γεννιέται  όταν ο πολίτης  πρώτα  ορίζει  τα  του  οίκου  του, τα της πόλης  του, της  ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ  ΤΟΥ, του οικισμού  του, της γειτονιάς  του. Από  εκεί εκκινεί  η πραγματική δημοκρατία,  όταν  αποκτά τεράστια δύναμη  στην τοπική του κοινωνία. Εκεί  αναδύονται  όλες  οι βασικές  ανάγκες  του  που πρέπει  να τις ιεραρχήσει  και στη συνέχεια  με  τους συμπολίτες  του  κοινωνικοποιείται 

και  καθίσταται  ΕΝΕΡΓΟΣ  ΠΟΛΙΤΗΣ  που  συμμετέχει  στην διαμόρφωση  των πολιτικών δρώμενων  της περιοχής  του. Πρώτα  αυξάνεται  και  διογκώνεται  η δύναμη του πολίτη  στον τόπο του και μετά  στην πατρίδα  του. Κάθε  πόλη, χωριό  και  επαρχία  έτσι  ισχυροποιεί  τη θέση  του  πολίτη  απέναντι  στην αυθαιρεσία  των λίγων.

Ας  σκεφτούμε. Όταν  μια πολύ ψηλά ιστάμενη  κεντρική εξουσία  έχει απέναντί  της  άτομα  (όπως σήμερα) που δεν έχουν πολιτικά  δικαιώματα  παρέμβασης  και λήψης  αποφάσεων  περιφρουρημένα  μέσα  στην τοπική τους κοινωνία,  θα  έχει ένα πολύ εύκολο έργο  στο  να  επιβάλει  τις οποιεσδήποτε  αντιδημοκρατικές πολιτικές της. Αντίθετα, αν καταστεί  "ενεργός  πολίτης" με  μεγάλη εξουσία στην ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ  του, τότε η κεντρική  εξουσία  δε θα είναι σε θέση να χειραγωγήσει  και να επιβάλει  τις όποιες  αποφάσεις  της.
Επίσης, ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ  σημαίνει  τη δυνατότητα  οι  τοπικές κοινωνίες  να ορίζουν από μόνες τους  τη λύση των  ιδιαίτερων προβλημάτων  και ζητημάτων  τους, που μόνο αυτοί  γνωρίζουν καλά. Το  κεντρικό κράτος  είναι αδύνατον να κατανοήσει  τις ιδιαιτερότητες και τις  αυτόχθονες προτεραιότητες  των πολιτών  μιας  μικρής κοινωνίας.

Ο  πολίτης  καθίσταται τόσο  περισσότερο  ισχυρός  όσο περισσότερο  κοντά βρίσκεται  η εξουσία  του, επειδή  δεν χρειάζεται  μεγάλη δρασκελιά,  πολιτικό  άλμα,  για  να  αγγίξει  ορίζοντάς  την,  το όποιο  κέντρο  εξουσίας  μέσα  από  τις  προτάσεις  του που θα ορίζουν τη μοίρα  του μέλλοντός του.
  
Η  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ  ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟ  ΔΕΝ  ΕΧΕΙ ΝΟΗΜΑ.